Penie vetra
Mongol Shuudan
Snova, kak vchera, obida glozhet.
Belaia toska mne korchit rozhu.
A vo mne opiat' sidit izmena,
I popytka vnov' porezat' veny.
Bol'no rviotsia matka u molodukhi.
Kozhu otodral - litso starukhi.
Otkryvaiu zenki, a vizhu bel'ma,
A matros opiat' propil svoj tel'nik.
Za moej spinoiu dal'niaia doroga,
Sinie prostory i tumannyj sled.
Vperedi podruga s chernoiu kosoiu.
Ej ved' zhdat' nedolgo, pogasit' moj svet.
Penie vetra nastiglo menia,
Dushu moiu uneslo, terebia.
Staroe vremia ostalos' v pyli,
Miortvye khramy mertsaiut vdali.
A v podnebes'e merknet zvezda.
Zvuki nochnye unosit voda.
Utrennij sumrak gasit kostior.
Ia podozhdu, nozh moj ostior.
Ofitsery rvut moi listovki.
Snova ia spilil stvoly s vintovki.
Naperekosiak raspiali telo,
Sochinili gimn, zapeli smelo.
Nastupliu kirzoj na konskij shchavel',
Gde-to na zemle ia sled ostavil.
A vot moj konvoj zasnul mertviatski,
I na ikh telakh ustroiu pliaski.
Ni k chemu pobeda, bros' na zemliu pesniu,
Tak zatopchet konnitsa, pravo sokhrania.
I vzmetnetsia chiornaia, krov'iu opalionnaia
I slegka poddataia Rodina moia
Penie vetra nastiglo menia,
Dushu moiu uneslo, terebia.
Staroe vremia ostalos' v pyli,
Miortvye khramy mertsaiut vdali.
A v podnebes'e merknet zvezda.
Zvuki nochnye unosit voda.
Utrennij sumrak gasit kostior.
Ia podozhdu, nozh moj ostior.